☀️
op 8.42
onder 16.57


Voor de ochtend Morning Jogging
Voor het slapen gaan Mother Goat
Alexander Litvinovsky
Uit: Wolf and Seven Young Goats

Amsterdam, woensdag 15 januari 2025

Lieve lezer,   

Vandaag mysterieuze mist. Vorige week droog en bewolkt. Ik was bij Parnassia aan Zee voor mijn jaarlijks voornemen: gezonder leven en meer naar buiten. Nee, nee, dacht ik toen de musjes aangevlogen kwamen toen een croissantje voor mij werd neergezet, dat is niet goed voor jullie!

Hieronder een fragment uit een verhaal waar ik aan begonnen ben door de musjes in Parnassia. Het gaat over Emmie in de wintermist.

Er zijn veel manieren om te sporten, heb ik deze week geleerd. Trainen zonder te bewegen, gewoon door zoveel mogelijk te visualiseren. Daarom deze week Morning Jogging van Alexander Litvinovsky. Visualiseer! De geur van gras of  gymzaal, zwembad. Het is maar waar je van houdt. Hoe je de bocht of hordes neemt, springt van top naar top. Ik ga dansen aan zee, met die geitjes, jonge honden. Kom je ook?

Warme wintergroet,
Marleen


Lara Taveirne in Brugge

Sportief gedicht

Als kind vond ik geen sport die bij me paste
Ik wilde regenboogschieten
Zeepaardrijden
Springtijen
Onderwaterspringen
De Atlepiek beklimmen
Maar volgens mijn moeder was er geen club voor
Badminzonnen of plingplongen



IJsjeshockey?
Kan dat niet?
Balzaalvoetbal
bestaat dat al?
Ik besloot het sporten te vergeten
En gewoon wat te bewegen
Ik blonk uit in waggelen en zweten
In frutselen en beven
In sprinten door mijn eigen leven

Lara Taveirne

Wintermist
In de stad gevuld met water was de nacht nog niet verdwenen hoewel de zon al op was. Tijd was in mist iets vreemds, geluid werd gedempt, uitzicht beperkt, je ogen vertroebelden, mensen werden schimmen. In wintermist moest je oppassen. Bruggen werden hoger, langer, steegjes breed. Het kon zelfs gebeuren dat de stad een kwartslag draaide. Stond je ineens met je neus tegen de muur. Dacht je dat je richting de lakenhal liep maar kwam je uit bij de apotheek.

Mist bestaat uit laaghangende wolken. Dat wist Emmie ook wel. Wat ze alleen niet begreep, was hoe wolken klanken dempen konden. Ze waren immers van verschillend materiaal gemaakt en met vrolijk zijn kun je de vaat niet drogen. Als mist geluiden dempen kon, konden stemmen ook verdwalen. Zongen de vogels en marktkooplui vandaag buiten de stadspoort? De geluiden van schrobbende vrouwen, stratenmakers, glazenwassers, kleuterklassen verdwenen in niets. Alleen in de verte klonk de hoorn van een schip. ‘Ik ben hier, kom je?’ Maar Emmie wilde niet. Zij was van hier, niet van de zee. De hoorn droeg ver. Het schip miste nog iemand. Zij miste eigenlijk niemand, alleen de matroos die, dat had ze pas later begrepen, vrolijk zong en tegelijk verdrietig was. Misschien paste dat gevoel bij mist.